JJ's Diary return!!!

이 사진을 여러분들이 아시죠?
그 곳에는 내 꿈이 있어요.
하지만 오늘 내 꿈을 바꾸인것 같아요.
슬픔과 눈물 지금도 많이 흐르고 있나요.ㅠ^ㅠ
다음 날들이 어떻게 해야 돼요???
내 마음 어떻게 해야 돼???
ㅎ ㅎ
아무것도 할 수 없는가 봐요.
나도 잘했다고요.
내 옆에 있는 사람한테 감사드려요.
수고했어요.

ปล. ผมพิมมั่วนะ ^^

ผมว่าผมต้องมั่วแปลได้มั้งล่ะ

คิดถึงอะไรแบบนี้จัง ^^

We are still being together.
This is the important thing.
The others….still not come.

I can only say that.
I will love you all my heart.
This love…. It will be imprinted upon my heart until the day we must separate.

แปลให้ด้วยสิ

แหะๆ

ไม่ต้องแปลหรอกครับ

เพราะมันอยู่ที 'ใจ' ผมแล้ว (-.-)


ปล. เสื้อแดงหล่อ ครับ =___=+

Merry Christmas!!!!!ค่ะ

ว่าแต่ เนื้อหาในบ้านคืออะไรค่ะ อิอิ

มีความสุขมากๆนะค่ะโอป้าแจ

แทไปหาลุงซานต้าก่อนล่ะ

아무것도 할 수 없는것 같지?
마음을 열고 웃음밖에 할 수 없다.
난 너한테 다른 사람이잖아요.
지금까지 다 알았어요.
슬프고 많이 슬퍼요. ㅠㅠ

น้องบอร์ด พี่มาสารภาพบาป
พี่รู้สึกผิดอ่าน้องบอร์ด
ไม่น่าทำ แต่ถ้าไม่ทำก็ไม่รอด
มันยากจริงๆนะให้ตายเถอะ
선생님!!!
저는 부전공이잖아요.
왜 시험이 그렇게 어려웠어용.ㅠㅠ
진짜 너무 아주 어려웠어죽을 정도예요. ㅎㅎ
친구들와 후배들!
미안해요.

ฆ่ากันเลยเถอะ ถ้าจะยากขนาดนี้
TT

ติ่ง

บ่นอะไรอ่ะ ?

ชีวิตดราม่า
ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า

一緒にいたくないの？
なんで　行ったの？
恋しくないの？
あたしを忘れちゃったの？
そうだろう。。。

ถ้านกไม่ร้อง...
ผมควรจะรอให้นกร้อง หรือ ผมควรจะสอนนกให้ร้องดี?

คิดถึงที่นี่จัง
ทำไมมันดู...
ผมคิดไปเองมั้ง
ไดอารี่คิดถึงผมมั้ย
เดี๋ยวผมจะกลับมาเอาไปอยู่ด้วยนะ
TT

ไดอารี่...
ผมจะทำยังไงดี ในหัวผมมีเรื่องเยอะแยะไปหมด
ผมไม่กล้าแสดงออกว่าผมอ่อนแอ
ผมไม่กล้าแสดงออกว่าผมอยากร้องไห้
ตอนนี้ผมอ่อนแอ ผมอยากร้องไห้
ผมพยายามร่าเริงและไม่คิดถึงอะไรทั้งนั้น
แต่มันก็เหมือนเดิม ผมกลับมาอ่อนแอ
หัวใจของผมมันบีบแรง มันรู้สึกเจ็บยังไงก็ไม่รู้
ผมไม่รู้จะเริ่มต้นบอกใครยังไงดี
ผมจะต้องเริ่มต้นพูดที่ตรงไหน แล้วอะไรคือสาเหตุที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้
ผมงี่เง่ามั้ยไดอารี่?
ผมไม่กล้าล่ะ ไม่กล้าที่จะพูด ไม่กล้าที่จะแสดงความรู้สึก
คำพูดมันวกไปวนมา เพราะผมก็ไม่รู้ว่าผมจะเริ่มพูดกับไดอารี่ตรงไหนก่อน?
ผมมีหลายเรื่อง แต่ละเรื่องผมก็มีคำถามกับมัน
ผมขอถามไดอารี่ได้มั้ย
เรื่องแรก... ถ้าเขาคนนั้นทำได้ ที่ที่ผมควรอยู่คือตรงไหน?
ถ้าวันที่ผมไม่ต้องการมาถึง ผมควรจะทำยังไง
แล้วผมจะหยุดร้องไห้ได้มั้ย ถ้าทุกอย่างต้องเปลี่ยน
คนเรามันเปลี่ยนแปลงกันได้
ผมก็เห็นคนที่บอกว่าไม่ๆๆ ในตอนแรก สุดท้ายก็บอกว่าใช่อยู่ดี
ผมกลัวจังไดอารี่ ผมต้องร้องไห้รึปล่าว ผมถึงจะหยุดความรู้สึกนี้ได้
ผมร้องไห้ไม่ออกล่ะ เรื่องมันมากเกินกว่าจะทำให้ผมร้องไห้
ผม ผมไม่รู้เลยไดอารี่
เรื่องที่สอง... ผมผิดหรอ? ผมไม่เคยเห็นเพื่อน พี่ น้องของผมเป็นอย่างอื่น
เค้าเป็นอะไร ตอนนี้เค้าก็ยังเป็นอย่างนั้น
ผมให้ความสำคัญกับคนของผมไม่เท่ากันหรอ
มันถึงได้ออกมาแบบนี้
ผมไม่รู้อะไรอีกแล้วไดอารี่ ผมไม่รู้
TT

อยู่ที่นี่คนเดียวก็มีความสุขดีนะไดอารี่
ผมจะมาอยู่เป็นเพื่อนไดอารี่นะ
ไดอารี่จะได้ไม่เหงา
เนอะ ^^

ผมทำใจไม่ได้หรอกถ้าจะต้องเสียเค้าไป
ผมเสียใจ ผมร้องไห้หนัก
แต่ยังไงเค้าก็ต้องไปอยู่ดี
อนาคตมันน่ากลัวแบบนี้นี่เอง
ผมจะต้องยิ้มยังไง
ผมจะต้องหัวเราะแบบไหนให้ดูเนียนๆ
ผมจะอยู่ยังไงถ้าผมไม่มีเค้า
เราจะไม่ได้คุยกันเหมือนเดิม
เราจะไม่ได้เถียงกันเหมือนเดิม
เราจะไม่ได้แกล้งกันเหมือนเดิม
เราจะไม่มีอะไรที่เหมือนเดิม
นอกจากความรักที่ผมมีให้เหมือนเดิม
ที่ผมบอกว่าผมจะไม่ลืมจริงๆแล้วผมไม่อยากลืมต่างหาก
ผมโกหกว่าผมจะยิ้ม ผมโกหกว่าผมจะเข้มแข็ง
ไม่หรอก ต่อหน้าคนอื่น ผมยิ้ม ผมเข้มแข็งได้
แต่ผมทำแบบนั้นกับตัวเองไม่ได้
แล้วตอนนี้ผมจะหยุดร้องไห้ได้ยังไง?
TT^TT

ไดอารี่
วันนี้เค้าจากผมไปจริงๆแล้วล่ะ
ตอนที่เค้าลาผม แล้วบอกว่า "ไปจริงๆแล้วนะ"
ผมไม่ร้องไห้เลยซักนิดล่ะ ผมยังไล่เค้าไปเก็บกระเป๋าเลยด้วย
ผมแค่น้ำตาซึม เพราะสี่วันที่ผ่านมา ผมร้องไห้หนัก
สี่วันที่ผ่านมา ผมไม่อยากจะคิดอะไรแล้วก็ร้องไห้ออกไป
ผมไม่คิดว่าเค้าแค่กลับบ้าน ผมไม่คิดว่าเรายังจะได้เจอกัน
ผมไม่อยากคิดอะไรเลย
ในหัวผมมันมีอย่างเดียวคือ "เค้ากำลังจะไป" กับ "เราจะไม่ได้เจอกันอีก"
แต่ผมลืมคิดไปว่า เราไม่ได้ตายจากกันซักหน่อย
ถึงแม้จะเจอกันน้อยลง คุยกันน้อยลง แต่เราก็ไม่ได้รักกันน้อยลง
เรายังติดต่อกันได้ ถึงแม้จะนานๆครั้ง
เรายังคิดถึงกันได้ แค่หลับตา
เรายังรักกันได้... แค่เรายังไม่ลืมกัน
แต่พอคุณไปแล้ว หลังเวลา หกโมงครึ่ง
ทุกอย่างก็ทำให้ผมหดหู่ไปหมด
ร้องไห้เป็นก๊อกแตก คิดเรื่องเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา
กลับไปอยู่ที่บ้าน จะถือว่าลำบากมั้ยนะ?
แต่อะไรหลายๆอย่างก็คงต้องปรับตัวใหม่
ไดอารี่ ผมเศร้าจัง
ผมขาดแสง
หัวใจผมไม่มีแรง
ผมคิดถึงเค้า TT

อยากเห็นผมยิ้มมั้ย?
รอหน่อยนะ แล้วผมจะยิ้มอย่างมีความสุขให้ดู

ฮ่าๆๆ เหมือนจะเหนื่อยกับอะไรบางอย่าง
หรือจะต้องทำใจดีล่ะ
ไม่เป็นไรหรอก ผมทนได้ล่ะมั้ง